[#กลางวันค่ะกลางคืนครับ] Ichi – what happen at 09.00 pm

หลังจากผมสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำได้แล้ว ผมก็คิดได้ว่า เห้ย! เรื่องอะไรผมถึงต้องยอมให้คุณเพิร์ลมาพูดจาดูถูกเหมือนผมเป็นไก่อ่อนแบบนี้? ไอ้ท่าทางที่คิดว่าตัวเองอยู่เหนือกว่าแบบนั้น คงกำลังอยากจะทดลองใจผมอยู่สิท่า

.

.

.

เหอะ นี่อิจินะ จะยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นก็เสียชื่ออิจิหมดสิครับ!

.

และในตอนนี้ สิ่งที่ผมได้คิดเอาไว้ก็กำลังจะเป็นจริงแล้ว

.

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ว่าในตอนนี้…ผม อิจิ กำลังจะได้กินคุณเพิร์ลแล้ว
.

.

.

.

ซะเมื่อไหร่

.

ใช่จ่ะเบ่บี๋ นี่ April fool day เอง 5555555555 ทำเหมือนด้านบนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กระพริบตาสองสามทีแล้วไปเริ่มใหม่กันเลยจ้า

.

.

.

.

 

.

.

Ichi , what happen at 09.00 pm

.

“เพิร์ลรอโดนกินอยู่” …อยากตะโกนออกไปดังๆว่าไอ้แม่เยกกกกกก! หยุดดดดดด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! อิจิกำลังจะเป็นบ้าแล้วครับคุณเพิร์ล! แล้วมุดโถส้วมหนีหายไปจากตรงนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอด…

.

ไม่รู้เลยว่าอาการที่ตัวเองเป็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไรกันแน่

.

อาการใจสั่นหวิวๆ… ทั้งกลัว ทั้งอยากสู้

.

.

.

.

ที่บอกว่ากลัว ก็กลัวคุณเพิร์ลเวอร์ชั่นใหม่นี้แทบตายนั่นแหละ

.

แต่ที่บอกว่าอยากสู้… ก็เพราะว่าคุณเพิร์ลเวอร์ชั่นใหม่อีกเหมือนกัน… ถึงจะบอกว่ากลัว แต่ผมยังไม่ได้บอกตรงไหนซักคำเลยนะว่า… ไม่ชอบ

.

.

.

.

“นึกว่าวันนี้จะไม่ได้เห็นหน้าคุณซะแล้ว” ใบหน้าที่ผมเคยมองว่าสวยใสยกยิ้มร้ายแปลกตาอีกครั้ง… ยิ้มแบบนี้พลันให้ผมนึกไปถึงรอยยิ้มที่ผมเคยเห็นก่อนสลบเพราะพิษไข้ไปเมื่อวันนั้น… อย่าบอกนะว่ารอยบนตัวผมนั้นก็… ไม่น่า อิจิ อย่าเพิ่งกลัวจนจินตนาการไปเกินกว่าเหตุสิโว้ย! “ตั้งตัวได้แล้วเรามาต่อกันอีกซักยกกันดีมั้ยครับอิจิ? เพิร์ลอยากกินปากอิจิอีกรอบแล้วอ่ะ… หิว”

.

“…!” ถึงจะไม่ได้โตตอบอะไรไป แต่ก็รู้ว่าตัวเองคงทำหน้าตาตกใจไปสุดขีดแน่ๆ เพราะฝ่ายตรงข้ามถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นรีแอคชั่นของผม

.

“คนเก่งของเพิร์ลหายไปไหนแล้วน้า” เมื่อคนสวยของผมค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผม ปฏิกิริยาที่คนเก่งอย่างผมทำโดยอัตโนมัตินั่นก็คือ… ถอยหนีสิครับ รออะไร?! ไอ้ยกเครด! ไอ้ท่าทีเดินล้วงกระเป๋าเสยผมแบบนี้มันดูคุกคามกันมากไปหน่อยมั้ยครับคุณเพิร์ล?! “กลัวหรอครับคนเก่ง?”

.

“กลัวอะไรครับ?” นั่นแหละ คนแบบผมมันปากดี ยอมกันได้ที่ไหน ทั้งๆที่ตอนนี้เข่าแม่งแทบจะทรุดจากสายตาของเค้าที่เหมือนจะกลืนกินผมไปทั้งตัวในตอนนี้หมดแล้ว “ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลย!” ยืดอกเชิดหน้าสู้ซักหน่อย ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกโว่ย! นี่อิจินะคุณเพิร์ล อิจิ!

.

“ครับ ไม่กลัวก็ไม่กลัวครับ” แล้วการกระทำของคนตรงหน้าก็ทำให้ผมเบิกตาจนแทบถลนออกมาจากเบ้า! เมื่อเค้าเริ่มใช้นื้วของเค้าแกะกระดุมเสื้อเชิร์ตสีขาวของเค้าออกทีละเม็ด.. ทีละเม็ด “คุณเพิร์ล… คุณเพิร์ลจะทำอะไรครับ?”

.

“เพิร์ลก็ถอดเสื้อผ้าให้คุณกินถนัดๆไงครับ… อิจิ”

.

.

.

.

แผงอกที่ปรากฏให้เห็นภายใต้เสื้อขาวบางของเค้าทำให้ผมถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก พร้อมกับคิดในใจว่า…มึง มันไม่ใช่แล้ว มันไม่ใช่แล้วไอ้แม่เยกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!! กล้ามเนื้ออกแน่นๆของคุณเพิร์ลบ่งบอกได้ว่าผ่านการออกกำลังกายและดูแลมาอย่างดี เค้ามีไหล่ที่กว้างรับกับอกของเค้า ช่วงเอวนั้นคอดอย่างที่คิด… แต่สิ่งที่ผมคิดผิดถนัดก็คือกล้ามท้องเป็นลอนชัดแบบนั้น! ไอ้บ้าเอ๊ย! ความเป็นจริงมันทำให้จินตนการที่เคยคิดว่าภายใต้ร่มผ้าของคุณเพิร์ลจะต้องขาวนวลนุ่มนิ่มน่ารักแตกกระจายหมดเป็นเสี่ยงๆ

.

…แต่ผมก็ไม่อาจปฏิเสธได้เช่นกันว่าไม่ชอบ

.

ก็รูปร่างของเค้าสวย… ผมชอบอะไรสวยๆอยู่แล้วนี่นะ

.

แล้วทำไมตอนนี้หน้าของผมแม่งต้องเห่อร้อนเพียงเพราะเห็นรูปร่างของผู้ชายอีกคนด้วยวะเนี่ย? แม่ง!!

.

.

.

.

แต่รู้ตัวอีกที ผมก็เดินถอยหลังเข้าสู่เขตห้องนอนของคุณเพิร์ลไปซะแล้ว ไอ้สัส… บรรยากาศตอนนี้เหมือนมีคำว่าอันตราย ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ แล้วผมจะหนียังไงล่ะเนี่ยทีนี้?!

.

“เพิร์ลถอดให้ชิมขนาดนี้แล้ว ยังจะรออะไรอยู่หรอครับอิจิ?” คุณเพิร์ลยังคงมีทีท่าโหดร้ายและก้าวร้าวเหมือนกับเป็นคนละคนอยู่ดี ถึงคำพูดของเค้าจะบอกผมว่า ให้ชิม แต่การเลียฝีปากล่างเบาๆแล้วตบท้ายด้วยการกัดปากแบบนั้น… แม่ง! ดูยังไงก็เหมือนเค้าเป็นฝ่ายจะชิมผมชัดๆ!!! “ทำไมทำหน้าแบบนั้น? มีอะไรก็บอกเพิร์ลสิตัวแสบ”

.

“…คุณเพิร์ลไม่เหมือนเดิม” กลั้นใจบอกเจ้าตัวไปอย่างนั้น แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือการที่เจ้าตัวยิ้มจนตาหยีแล้วก้าวเข้ามาใกล้กว่าเดิม… ตอนนี้หัวใจผมมันเต้นรัวจนแทบจะระเบิดออกมาให้ได้… นี่มันสถานการณ์ความเป็นความตายของจริง! “ก่อนหน้านี้คุณเพิร์ลไม่ใช่แบบนี้นี่ครับ”

.

“แล้วก่อนหน้านี้คุณเพิร์ลเป็นยังไงหรอครับอิจิ?” ถามกลับแล้วรอยยิ้มแบบเดิมแต่งแต้มใบหน้าของเค้าอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มที่เห็นแล้วผมใจกระตุกจนถึงกับตกไปอยู่ตาตุ่มแทบทุกครั้ง แต่ครั้งนี้แม่งทำเอาผมถึงกับก้าวถอยหลังแล้วขาพันกัน จนเสียหลักลงไปนอนแผ่อยู่บนเตียงคิงไซส์สีชมพูของเค้าเรียบร้อยแล้ว… ชิบหาย ชิบหายแล้วอิจิ!!!

.

แน่นอนว่าคุณเพิร์ลคนที่ผมไม่รู้จักคนนี้ได้โถมตัวตามลงมาคร่อมผมไว้ด้านบนแล้วเรียบร้อย

.

.

.

.

“คุณเพิร์ลสวย”

.

“อะไรอีก?”

.

“คุณเพิร์ลใจดี”

.

“แค่นี้หรอครับ?”

.

“คุณเพิร์ลน่ารัก”

.

“แล้วตอนนี้ไม่น่ารักหรอครับ? หื้ม?” รอยยิ้มหยอกเย้าที่น่าหมันไส้จนอยากจะเอื้อมมือไปหยิกที่แขนแน่นๆซักที (แต่ใจไม่กล้าพอ) กระแทกตาเข้าอย่างจัง… คุณเพิร์ลเป็นคนที่ดูดีทุกองศาจริงๆแหละ ถึงแม้จะเป็นมุมที่ถูกมองช้อนขึ้นไปก็ฆ่าไม่ตายอยู่ดี… ไอ้เหี้ย แล้วทำไมอยู่ๆผมเขินเฉยเลยวะแม่ง?!

.

“…”

.

“ว่าไงครับตัวแสบ” ตัวแสบ… สรรพนามที่ถูกเรียกแล้วมันจั๊กจี้ที่หัวใจเป็นบ้าเป็นหลัง

.

“ดุครับ” รู้สึกเหมือนตัวเองกลั้นหายใจตอนที่ตอบออกไป และก็รู้ตัวอีกนั่นแหละว่าเผลอใช้ฟันเขี้ยวของตัวเองกัดปากล่างอย่างที่ชอบทำเวลารู้สึกประหม่า “คุณเพิร์ลดุ อิจิไม่เคยเจอ”

.

“…เคยเจอแล้วนะครับ อย่าทำเป็นลืมได้มั้ยหื้ม?” เค้าใช้นิ้วเกลี่ยผมหน้าม้าที่ปรกตาผมออกไปด้วย 

.

“ไม่เคยครับ ไม่เคยเจอแบบนี้” ผมส่ายหัวปฏิเสธยิก

.

“สงสัยตอนนั้นยังดุไม่พอ”

.

“…” คำตอบบวกกับสายตาที่จับจ้องมาที่ริมฝีปากของผมทำให้ผมถึงกับต้องหันหน้าหนี… คุณเพิร์ลร้อนแรงเกินกว่าที่ผมในตอนนี้จะรับไหวจริงๆนะ แต่เพียงแค่เสี้ยววิ มือแกร่งของเค้าก็จับคางของผมให้หันตรงอีกครั้ง ก่อนจะทาบริมฝีปากของเค้าลงมาที่ริมฝีปากของผมอย่างแม่นยำอีกครั้ง…

.

.

.

.

ผมไม่เคยเจอจูบของใครที่ทำให้สมองรู้สึกเบลอ ร่างกายรู้สึกรุ่มร้อน และหัวใจรู้สึกอบอุ่นแบบที่คุณเพิร์ลจูบผมมาก่อน ให้ตายเหอะ คุณเพิร์ลทำได้ยังไง?! 

.

รสจูบของคุณเพิร์ลเป็นความร้อนแรง ดุเดือด เหมือนจะบดขยี้กันให้ตาย เป็นจูบที่เรียกร้อง มอมเมาให้อีกฝ่ายอยากไปต่อ อยากได้มากกว่านี้… แต่เมื่ออีกฝ่ายกำลังจะไขว่คว้าตัวเค้ากลับ เค้ากลับผ่อนความร้อนแรงลง เปลี่ยนเป็นความนุ่มนวลที่ชวนให้หลอมละลายไปกับเรียวลิ้นนั่น… คุณเพิร์ลเป็นนักจูบที่ร้ายกาจที่สุดที่ผมเคยเจอมา

.

เมื่อริมฝีปากร้อนของเค้าละออกจากปากของผม เค้าก็ใช้เรียวนิ้วเกลี่ยไล่วนบริเวณริมฝีปากของผมอย่างหยอกเย้า ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากไปงับยอดอกของผมผ่านเสื้อยืดสีขาวตัวบางของผมแทน ทำเอาผมสะดุ้งโหยงกับสัมผัสที่จู่โจมจนตั้งตัวไม่ติดของเค้า

.

“คุณเพิร์ล!” ผมหยัดตัวขึ้นมาด้วยความตกใจ แต่คนบนร่างผมก็ยังไม่หยุดใช้ริมฝีปากและเรียวลิ้นโจมตียอดอกของผมจนเสื้อยืดของผมชุ่มน้ำเป็นด่างดวง จนในที่สุดผมก็ไม่อาจต้านทานได้อีกต่อไป “อื๊ออ…” เมื่อรู้ตัวว่ากำลังส่งเสียงครางที่น่าอายออกไป ผมก็รีบยกหลังมือขึ้นมาปิดปากทันที

.

“อิจิ เอามือออก” เสียงสั่งของคุณเพิร์ลทำเอาผมสตั๊นไปเล็กน้อย… ที่ผมบอกคุณเค้าไปนั้นไม่ผิดเลย ดุ… คุณเพิร์ลดุกับผมมาก “ครางออกมาอิจิ… มันน่ารัก”

.

.

.

.

และเมื่อริมฝีปากของคุณเพิร์ลย้ายไปที่ยอดอกอีกข้าง ส่วนมือที่เหลือก็เลื่อนลงไปแกะกระดุมกางเกงของผมออกอย่างเชี่ยวชาญ… ผมก็รู้ตัวทันที… ไอ้เชี่ย กูโดนกินแน่ๆแล้วว่ะเยกแม่!!!

.

“คุณเพิร์ล คุณเพิร์ลหยุดก่อน!” ผมร้องเรียกเค้าปนหอบเมื่อในที่สุดเค้าก็รูดแพนตี้ออกจากขาของผมได้ และมือของเค้าเริ่มลูบไล้จากสะโพก ลามไปจนถึงบั้นท้าย น้ำหนักมือหนักๆที่กดคลึงเล่นมันทำให้ผมสติกระเจิง ตอนนี้ในหัวของผมมันตระหนกไปหมดจนไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว “…อิจิไม่เคยโดนกินนะคุณเพิร์ล ไม่ได้คิดมาก่อนด้วยว่าจะเป็นแบบนี้”

.

“…กลัวหรอครับคนเก่ง?” จู่ๆเค้าก็หยุดการกระทำทุกอย่างของเค้าลง “ตอนนี้เพิร์ลยังหยุดได้นะถ้าอิจิอยากให้เพิร์ลหยุด”

.

“…” ไม่รู้จะตอบเค้ายังไง เพราะร่างกายมันเหมือนอยากจะคว้าเค้ามากอดโดยอัตโนมัติ ไม่อยากให้คนตรงหน้าเลิกสัมผัสร่างกายตัวเอง เหมือนคนกำลังเสพติดความสุขยังไงอย่างงั้น

.

“…อิจิอย่าคิดมากได้มั้ยครับ? ไม่กลัวเพิร์ลได้มั้ย?” น้ำเสียงติดแววออดอ้อนเล็กน้อยทำให้ผมนึกถึงคุณเพิร์ลที่ผมรู้จักก่อนหน้านี้ ทำเอาใจผมตกวูบอีกครั้ง… เชี่ยแล้ว นี่ผมจะแพ้ทั้งตอนที่เค้ายิ้มร้ายๆใส่ แล้วก็ทั้งตอนที่เค้าอ้อนใส่ด้วยไม่ได้นะเว้ย สติ อิจิ!

.

“…”

.

“อิจิไม่ชอบเพิร์ลหรอครับ?”

.

“…” ชอบ ชอบครับ ชอบจนจุกอกไปหมดแล้วครับคุณเพิร์ล

.

“เพิร์ลรู้นะว่าอิจิคงตกใจที่เห็นเพิร์ลเป็นแบบนี้” เค้าไล้ข้อนิ้วไปตามใบหน้าของผม ในแววตายังมีความกระหายในตัวผมอยู่อย่างปิดไม่มิด “แต่เพิร์ลอยากบอกอิจินะครับ ว่าไม่ว่าจะเป็นคุณเพิร์ลที่คุณเห็นที่ออฟฟิศ หรือจะเป็นคุณเพิร์ลที่อยู่บนเตียงกับคุณตอนนี้ จะอันไหนมันก็คือตัวผมเหมือนกัน”

.

“…” เชี่ย เชี่ยแล้วอิจิ 

.

“ถ้าอิจิชอบเพิร์ลเหมือนที่เพิร์ลก็ชอบคุณ… คุณไม่ต้องคิดมากแล้วได้มั้ยครับ?”

.

“…”

.

“ยอมเพิร์ลเถอะตัวแสบ แล้วเพิร์ลจะทำให้คุณมีความสุขแบบที่คุณเองนึกไม่ถึงเลยล่ะ”

.

.

.

Tbc

.

ใครอ่านถึงตรงนี้ได้โปรดไปเม้นในจอยหรือเม้นอะไรก็ได้ จุดหนึ่งจุดก็ได้ใน #กลางวันค่ะกลางคืนครับ ให้นี่หน่อย เพราะไม่รู้จริงๆว่าทุกคนตามมาถึงตรงนี้รึยัง 😭 ขอบคุณต่ะ นุรักเทอ 💖

.

ปล. ใครที่คิดว่าคัทมันเบาไป เทอ อย่าลืมสิว่าเพิ่ง3ทุ่ม มันจะมีตอนที่ดึกและคึกกว่านี้อยู่แล้วป้ะ เอออออ 🌝